Koziełł-Poklewski Ambroży h. Koziełł (ur. ok. 1735), marszałek oszmiański konfederacji barskiej, chorąży pow. oszmiańskiego. Był synem Michała (zm. 1736), starosty dziśnieńskiego, i Ludwiki Sulistrowskiej, podstolanki oszmiańskiej. Uchodził za majętnego obywatela swego powiatu, a ponadto posiadał starostwo mendziańskie, które w r. 1775 odstąpił bratu Tadeuszowi, oraz uzyskane po swym ojczymie Józefie Krzysztofie Wojnie starostwo dziśnieńskie, które w r. 1788 (?) scedował synowi Michałowi. Politycznie związany był z obozem radziwiłłowskim. W r. 1763 pomagał swemu pryncypałowi księciu Karolowi Radziwiłłowi w opanowaniu trybunału w Wilnie. W r. 1767 został marszałkiem konfederacji radomskiej pow. oszmiańskiego, ale do Radomia nie przybył, a niedługo potem potępił «zdradliwą konfederację» oraz wyraził swe uznanie dla senatorów i ministrów, którzy w marcu 1768 r. sprzeciwili się wezwaniu wojsk rosyjskich przeciwko barzanom.
Z ramienia sejmu delegacyjnego wszedł K.-P. do komisji sądowej, która zajęła się rozsądzaniem nader zawiłych spraw dotyczących dóbr radziwiłłowskich. Zamiast wybierać w dn. 26 IX posłów na sejmiku przedsejmowym w Oszmianie, zawiązał w Miadziole przy pomocy swych braci, Józefa i Tadeusza, oraz 500 szlachty, a pod bokiem wojsk rosyjskich, konfederację pow. oszmiańskiego i został jej marszałkiem. Zebrawszy dość znaczny oddział, pociągnął w kierunku Nieświeża. Dn. 10 X, wspomagany przez milicję książęcą, stoczył K.-P. zaciętą walkę pod Łaniem koło Klecka, a ścigany przez kniazia Mieszczerskiego schronił się za murami Nieświeża. Po kapitulacji K. Radziwiłła, z zebranymi tam marszałkami konfederacji litewskich, złożył 29 X reces, który odwołał w kilka tygodni potem (prawdopodobnie w końcu grudnia). Po zorganizowaniu Generalności reprezentował w niej swój powiat aż do końca konfederacji. W połowie 1772 r. wzięty przez Rosjan, przesiedział kilka tygodni w areszcie lwowskim. Wypuszczony w sierpniu dzięki wstawiennictwu i pomocy finansowej Teresy z Pociejów Humieckiej, stolnikowej kor., został, mimo wydanego paszportu, aresztowany ponownie już na Litwie i osadzony w Słonimie. Znów zwolniony dzięki czyjejś protekcji, pogodził się z królem i w r. 1778 posłował na sejm z pow. oszmiańskiego. Był wówczas wybrany sędzią sejmowym z prowincji litewskiej. W r. 1784 został chorążym oszmiańskim. Z ramienia Sejmu Czteroletniego wszedł w r. 1789 do komisji w celu ustalenia dochodu z dóbr ziemskich pow. święciańskiego. W r. 1791 otrzymał Order Św. Stanisława.
Ożeniony ok. r. 1763 z głośną «z piękności i talentów» Anną Hłaskówną, starościanką szmeltyńską, która mu wniosła 50 000 złp. posagu, zostawił syna Michała, starostę dziśnieńskiego i posła na Sejm Czteroletni, oraz 3 córki: Jadwigę, za Adamem Korsakiem, miecznikiem upickim, drugą Rodziewiczową, 2. v. Brokową, oraz Józefę, za sędzią ziemskim oszmiańskim Franciszkiem Jankowskim.
Boniecki; Uruski; – Konopczyński, Konfederacja barska, I; – Kalendarzyk Narodowy i Obcy na r. p. 1792, W. II 426, 503; Materiały do konfederacji barskiej, Wyd. S. Morawski, Lw. 1851 s. 239–45, 260, 268–9; Sbornik Russ. Ist. Obšč., LXXXVII; Szantyr S. U., Pamiątki mego życia, w: Heleniusz E., Pamiątki z różnych czasów, Kr. 1882 II 92–3, 96, 100–2; Vol. leg., VII 343, VIII 575, IX 89; – B. Czart.: rkp. 3470.
Wacław Szczygielski